روزنوشت های یک کوآلا

نوشتن این روزها برایم یکی از کارهای سخت شده، در واقع تمام کارهای عادی روزمره برایم غیرممکن شده ست، دست و دلم به خواندن کتاب و دیدن فیلم نمی‌ره، دوست دارم تمام مدت یک گوشه لم بدم به نقطه نامعلومی‌زل بزنم و فکر کنم. چه فکری؟ هر فکری که به ازدواج ختم بشه

نمی‌دونم چطور شروع کنم به گفتنش واقعا سخت و عجیبه. اول از همه از مخابرات ناله کنم که اینترنتم قطعه و هرکاری کردم وصل نشده. مسئولین که رسیدگی نمی‌کنن و به خاطر همین هم کلی چیز که باید تعریف می‌کردم رو از دست دادم. الان هم یه گوشی گیر آوردم و دارم می‌نویسم تا فکر نکنین بی کوآلا شدین. اینترنتم که وصل شد برمی‌گردم :)

در واقع ذهن خسته من حتی دو سال آینده رو هم نمی‌بینه ولی به نظرم ایده جالبیه...

معجزه این نیست که در هوا بپری و یا از این سوی رودخانه بر کاغذی در آن سوی رودخانه چیزی بنویسی
بلکه معجزه آن است که:
به چنان قدرت باور نکردنی درونی برسی که بتوانی خود معمولی‌ات را با آرامش خاطر بپذیری.
آنگاه که دیگر طالب تحسین و تمجید دیگران نباشی، معجزه در تو رخ داده است.
ناشناس

امروز تولدم بود...

این که شهرت، اهرم سبک تر از پَرش را بگذارد زیر سنگ آدم و تا روشنایی بالا ببرد، و بعد آدم را با هفت تا کرم و یک ساس آزاد کند، غنیمتی است.

وقتی زن هفت تیر خالی را تحویل پلیس می‌داد گفت: «زندگی کردن توی آپارتمان تک خوابه در سن هوزه با مردی که داره ویولن زدن یاد می‌گیره خیلی سخته.»

برای لحظه‌‌‌ای هردوی آن‌ها سکوت کردند. بیرون از مطب صدای افراد دیگر، صدای تلفن و شلوغی خیابان به گوش می‌رسید. احساس آرامش می‌کرد. عرق روی صورتش خشک شد. پنج سال پیش و از زمانی که این ماجرا آغاز شد این راز را با خود حمل کرده بود و روی دوشش سنگینی می‌کرد. اما برای لحظه‌‌‌ای این بار را زمین گذاشت و به یاد سلست قدیمی‌افتاد. هنوز به او راه حلی ارائه نشده بود اما حالا جلوی فردی نشسته بود که حرف او را می‌فهمید.

وقتی از خواب بیدار شدم تموم بدنم می‌لرزید. استرس داشتم و بدنم خشک شده بود. باورم نمی‌شد این خواب از کجا سروکله ش پیدا شده بود من اصلن به اون آدما فکر نکرده بودم. خواب دیدم آدمایی که تو گذشته بدم وجود داشتن توی خونه م جمع شدن و یهو همه‌ی آدما میریزن توی خونم و وقتی اونا رو می‌بینن، گذشته من رو می‌فهمن، آبروم میره :| توی خواب از شدت شرم و خجالت و نگرانی بیهوش شدم و وقتی چشمامو باز کردم توی اتاقم بودم....

پاولا گفت: « از وقتی با هم صحبت کردیم اتفاق‌های مختلفی روی داده است. اما در حقیقت به نظر می‌رسدکه پذیرش برخی رویدادهای خاص برای کسانی که مستقیما در آن نقشی ندارند مشکل تر از کسانی است که با آن درگیرند. چیزی که همیشه در چنین رویدادهای ناگواری از همه دردناک تر است، احساس شرمندگی دیگران است. »